مدیران اجرایی از مدل های تجاری مانند "ارائه دهنده کم هزینه" یا " the razor and the razor blade " به عنوان روشی کوتاه برای توصیف و درک نحوه ساخت و پایداری شرکت ها، استفاده می کنند. مدیران غیر انتفاعی هرچند که به ضررشان می باشد اما در مورد مدل های بودجه خود چندان صریح نیستند و تاکنون واژگان معادل آن را نداشته اند. پول یک موضوع ثابت مکالمه در بین رهبران غیر انتفاعی است: ما به چه مقدار پول نیاز داریم؟ از کجا می توانیم پول را پیدا کنیم؟ چرا پول بیشتری وجود ندارد؟ در دوران سخت اقتصادی، این نوع سؤالات بیشتر و پر فشارتر می شوند. متأسفانه پاسخ ها به راحتی در دسترس نیست. به این دلیل که رهبران غیرانتفاعی درباره ایجاد برنامه ها بسیار پیچیده تر از تأمین بودجه سازمانهایشان عمل می کنند و افراد خیرخواه غالباً برای درک تأثیر (و محدودیت ها) کمکهای مالی خود تلاش می کنند. عواقبی برای این سردرگمی مالی وجود دارد. وقتی منابع غیرانتفاعی و منابع مالی به خوبی مطابقت نداشته باشند ، پول به سمت قسمت هایی که بیشترین تاثیر را دارد، روانه نمی گردد. غالباً ، اینگونه نتیجه می شود که برنامه های امیدوار کننده قطع ، محدود یا هرگز راه اندازی نمی شوند. و هنگامی که دلارها دچار کساد می شوند ، پس از آن به احتمال زیاد تلاش های صورت گرفته جهت جمع آوری سرمایه آشفته و بی نظم می شود.