اجازه بدهید ابتدا پدیده ایی را پایه گذاری کنیم که در این فصل بررسی خواهیم کرد: پدیده ی شهرهای غریب. شهرهایی که بنابر فصل 4، با تمام انچه که برای ساختارهای شهری متعارف است در تعارض است. در اینجا شهرها و شهرستانها مطابق برخی از مضامین متفاوت هستند. ساختمانها در گروه هایی مرتب شده اند که رو به سمت خارج دارند تا در گاه ورودی به فضای دسترسی عمومی باز شود . فضای دسترسی عمومی در سری حلقه های متقاطع مرتب daو به وسیله ی خطی شدن فضا سازمان دهی شده است تا شبکه شهری کم و بیش بی شکل به نظر برسد.از طریق همین خط کردن ، ساختار شهر با مقیاس بالا هم برای فردعابر از داخل شهر و هم شخص غریبه ایی که از حاشیه شهر عبور میکند قابل درک می باشد. ساختار خطی ورودی های ساختمان را مستقیما به الگویی از فضا وصل میکند که آن هم به طور تنگاتنگ به حاشیه های شهر می پیوندد. اثر این کنترل ساختارهای خطی فضا، خلق ساختار در نقشه ی محوری شهری (پراکندگی درمقیاس محلی و جهانی) است که قویترین مکانیزم کاربردی میشود و ابتدا الگوی حرکت را مشخص میکند و بعد از ان پراکندگی استفاده های زمین، تراکم ساختمانها و اجزای بزرگ فیزیکی و فضایی (چون : فضاهای باز و جای دیدنی) در مقیاس بالا را تعیین می کند.ذات ساختارشهری کارآمد بودن و داشتن ساختار فضایی است. بین ساختار و کارایی قابلیت فهم مطرح است. قابلیت درک یعنی فرد بدون داشتن تلاش خودآگاه ، چه میزانی از این سیستم بزرگ که قابل تجربه شدن و دیده شدن در محل است را درک می کند. ساختار، قابلیت درک و کاربرد به ما این اجازه را میدهد تا شهر را به عنوان پروسه ی اجتماعی ببینیم ودر هرسه مورد بخش اصلی جزء فضایی-خطی یا محور است.